Om de druiven voldoende te laten rijpen met name wat het suikergehalte betreft, is met minder zonnewarmte behoefte aan voldoende blad aan de wijnstok voor de omzetting van suikers in de vrucht (12 tot 15 bladeren per tros). Daarom wordt in onze streken een loofwand aangehouden van circa twee meter; deze wordt opgevangen tussen twee spandraden. De wand mag ook weer niet te dicht zijn om de bladeren de kans te bieden weer snel te drogen na een natte periode en zo de kans op vorming van meeldauw te voorkomen.

Nog steeds komt het voor dat verbaasd wordt gereageerd als wijnbouw in Nederland ter sprake komt. Toch bestond ook in de Romeinse tijd al wijnbouw beneden de grote rivieren en in de late middeleeuwen was wijnbouw zelfs in heel Nederland vrij algemeen.

Het tijdelijk koudere klimaat in de 17^e eeuw (kleine ijstijd), toename van buitenlandse handel, opkomst van het gebruik van bier en de invoering van accijns onder Franse overheersing hebben er gezamenlijk toe bijgedragen dat wijnbouw voor lange tijd uit Nederland verdwenen leek.

Eerst rond 1980 verschenen opnieuw de eerste wijngaarden in Nederland; aanvankelijk in Zuid-Limburg, daarna ook in de rest van Zuid-Nederland. In deze wijngaarden werden de klassieke rassen gebruikt zoals Riesling, Müller Thürgau, Dornfelder, Auxerrois, Pinot Gris, Pinot Noir en Chardonnay.

In de laatste vier decennia zijn er in Duitsland nieuwe druivenrassen ontwikkeld die weinig gevoelig zijn voor meeldauw. Ook zijn de vruchten hiervan zo’n drie weken eerder rijp dan van de eerder genoemde klassieke rassen. Met de komst van deze rassen is de potentiele wijnbouwzone enkele honderden kilometers naar het noorden opgeschoven zodat in heel Nederland steeds meer nieuwe wijngaarden ontstaan. De volgende meeldauw resistente rassen worden hier vaak aangetroffen:

Wit:       Johanniter, Solaris, Phoenix, Helios, Blanc de Blanc.
Rood:    Regent, Rondo, Pinotin, Cabernet Cortis, Monarch.